Buitengaats

In een bericht over …, jawel web 2.0, geeft Ewan McIntosh een doorkijkje naar onderzoek van Becta. Het verbaast hem niet dat de vermeende Einstein- of Netgeneratie wellicht alweer door onderzoek wordt ontzenuwd.

Their findings show that the preconception, evident in the original research question, that young people at large are being drawn “into a wide range of creative production – such as video, images, and expressive text, all of which can be uploaded, systematised, and shared”, is a utopia reach by only a minority.

Maar niet getreurd; web 2.0 heeft wel degelijk het nodige te bieden ook al gaat het allemaal niet vanzelf. Er zal in het onderwijs aandacht voor moeten zijn. En dat is nog altijd de taak van de professional. De jeugd heeft web 2.0 namelijk nog lang niet in de vingers.

Volgens McIntosh zou web 2 .0 via een aantal domeinen in het onderwijs kunnen worden ingebed.

The pedagogies they were hoping to unearth in young people’s use of Web 2.0 could be covered under four domains: Inquiry (Purpose?); Collaboration (Play?); Literacies; Audience (Public / Private?).

Het valt hem daarnaast op dat web 2.0 meer in het lager onderwijs wordt toegepast dan in het voortgezet onderwijs. Geen idee of dat in Nederland ook het geval. Ik heb wel de indruk dat er steeds meer basisschooldocenten met web 2.0 technologie bezig zijn, vaardigheden ontwikkelen en daarover ook bloggen. Zou het kunnen dat docenten in het MBO daar gewoon minder tijd voor krijgen? Of zien ze minder aanleiding om web 2.0 in te zetten in de dagelijkse lespraktijk? Mcintosh stelt vergelijkbare  vragen. Hij vraagt zich bovendien af of docenten in het lager onderwijs wellicht meer aandacht schenken aan reflectie en assessment (for learning vanzelfsprekend).

Als ik bedenk dat in het MBO zaken als reflectie en ontwikkelingsgericht beoordelen steeds meer aandacht krijgen, zou je toch verwachten dat de docenten ook behoefte gaan krijgen aan passend instrumentarium. En web 2.0 heeft van die typische kenmerken (interactie – participatie – cocreatie – peerassessment – etc.) die zich daar voor lenen!

McIntosh formuleert verder een aantal ongevraagde adviezen die toch de moeite waard zijn om mee te pakken.

Don’t romance the Web 2.0 Appetite
Denk nou niet dat iedereen op web 2.0 zit te wachten en staat te trappelen van ongeduld om het te mogen gebruiken.

School is a different place
Denk nou niet dat studenten zich laten verleiden tot gedrag dat typisch niet-schools is door het gebruik van software die typisch niet-schools is.  

I think they spend a lot of time teaching you how to use Microsoft programmes which have a help button but when you get into situations on the internet there is no help button.

Denk niet dat studenten zich wel redden met enkel de software. Web 2.0 kent geen embedded support maar is helemaal geënt op peer support. En als studenten elkaar niet kunnen helpen …!?

Inquiry is difficult
Denk niet dat studenten informatie vanzelf wel weten te vinden en te waarderen. Onderzoek is meer dan zoeken via Google en kopiëren via Wikipedia

“If there was a science test I’d probably just go to the text book. You know where everything is in the textbook but I don’t know where to find it on the web.”

Denk niet dat samenwerking ook altijd samen werken inhoudt.

Coordination is not collaboration and many of these technologies actually bring about coordination, rather than rich collaboration where everyone pulls together.

Web 2.0 challenges with the practice of education

Resource overload: nog meer, en ik doe/moet al zoveel!
ICT Absorbing the budget maar de hardware moet ook elke drie jaar worden vervangen!
Dissemination: hoe krijg je collega’s zo ver dat ze er ook mee aan de slag gaan? 
Match to existing culture:  is de organisatiecultuur er wel naar? 
Assessment allemaal leuk en aardig maar er moet ook summatief getoetst worden?  

Volgens McIntosh verschijnt het Becta-rapport binnenkort en bevat het nog veel meer interessante gegevens. Dat moet ik dus even in de gaten houden.