Tamelijk recht voor de raap en zeker niet meteen te verwerpen als vergezocht of te ver voerend. Als de student invloed krijgt op zijn leerproces en wij als onderwijs vooral streven naar zingeving en intrinsieke motivatie zodat een POP geen geforceerd nieuwigheidje wordt, …?? Ja wat dan gedaan met de criteria die we hanteren bij de eindbeoordeling van al die inspanningen? Naast een ‘negotiated curriculum’ dus nu ook met zijn allen op weg naar een vorm van agreement over de standaarden die we loslaten op onze studenten?
Education systems are well known for designing and implementing performance standards in the complete absence of the learner. In other words, performance standards are imposed and the authority to impose those standards come by virtue of the education system’s ability to grant degrees. None of this is to say that all performance standards are misguided, nor are they always a negative imposition in a person’s life. At the same time, the way in which performance standards are designed and implemented often places the student into a position of submission and conformity. Students are granted little or no authority to influence them.
Brian Alger reageert geagiteerd en ook verontwaardigd. Wat bezielt Dave Perks wanneer hij in een artikel stelt dat veel gedragsissues bij studenten, die alleen maar afleiden van het onderwijzen, kunnen worden opgelost door de lat eenvoudigweg hoger te leggen. De lat hoger leggen betekent harder moeten werken en dus geen tijd om te … Een extreem standpunt van een verbitterd docent?? Daartegenover plaats Alger in zijn betoog een artikel dat uitgaat van vertrouwen in de student en daarbij zelfs de mogelijkheid open laat om met die student te ‘onderhandelen’ over het leren en presteren.Maar wat betekent dit voor de wijze waarop iedereen verwacht dat het onderwijs beoordeelt en certificeert? Er valt veel voor te zeggen dat het doel van leren niet uitsluitend besloten ligt in het bereiken van vooraf bepaalde eisen en dat leren vooral gericht zou zijn op het bereiken van een soort ‘academic excellence’. De loopbaan van de student begint immers pas na het examen. Of zoals Alger stelt:
Allowing “weaker” students to “fail” is simply unacceptable. Many students that carry the burden of being “weaker” have received a label that is unfounded except within a system that can’t see beyond its own performance standards. In the argument above, a student that is “weaker” is one that fails to perform adequately aginst the stated standards.
Wat Alger daar tegenover stelt zijn de zogenaamde ‘democratic schools’ waar presteren tot niet onvoorwaardelijke norm is verheven.
Perhaps one of the most important and engaging aspects of a democratic school is the fundamental importance of inclusion and participation. By this I mean that the underlying principles and assumptions that guide the educational experiences are openly shared and co-developed by all participants. Needless to say that this kind of environment is not without problems itself, however, the fundamental direction of the school is more resilient and vibrant than the traditional school setting.
Als het gaat om studenten voor wie het traditionele, schoolse onderwijs echt geen oplossing biedt en wanneer voortijdige uitval dreigt, is het volgens mij inderdaad zaak bovenal te zorgen voor ‘inclusion’ en ‘participation’. Maar niet alleen het onderwijs ook de maatschappij heeft moeite met mensen die niet voor een leven lang leren en presteren in de wieg gelegd zijn.Om niet de indruk te wekken dat het eind nu helemaal zoek is een laatste citaat waarin Alger wat nader nuanceert wat democratic schools vooral nastreven.
That is not to say, to be clear, that they are unconcerned about performance itself; a democratic school does not subscribe to performance standards that are not inclusive and participatory.
In other words, the students and teachers are co-designers in establishing the aims, goals and objectives of the system they are in. The proposed benefit is that students are more fully versed in life experiences without a loss of basic skills.